حجاب استایل افغانستان+عکس

حجاب استایل افغانستان ؛ افغانستان کشوری با اکثریت مسلمان در همسایگی ایران است که به عنوان یک کشور قدمت زیادی ندارد و با تاسیس امپراتوری درانی در سال ۱۱۲۶ شمسی، تشکیل شده است.نامهای قدیم افغانستان، خراسان و آریانا بوده اما به دلیل تسلط سیاسی افغان ها در سه قرن پیش، نام این قوم بر کشور گذاشته شده است. واژه افغان به قوم پشتون اطلاق میشود.

افغانستان دارای بیش از پنجاه گروه قومیتی است که هر کدام سبک لباس پوشیدن و تزیینات پارچه مخصوص به خود را دارند. برخی قومیت ها عبارتند از تاجیک‌ها، پشتونها (افغان ها)، هزاره، ازبک و جمعیت‌های کوچکی چون ایماق، ترکمن، بلوچ، پاشه‌ای، نورستانی، عرب، برابویی، پامیری، و گوجار. پوشاک رسمی تمام این قومیت ها عبارتست از پیراهن آستین بلند، شلوار و چادر یا شال بلند که تنها تفاوت لباس قومیت ها با بکدیگر نوع و میزان تزیینات بکار رفته در لباس است.

در قانون اساسی افغانستان، برای پوشش اجتماعی زنان، هیچ ضابطه و قانونی تعیین نشده است، با اینحال درشهرهای بزرگ مانند کابل و هرات، اکثریت زنان هنگام خروج از خانه از مانتو و شال یا مقنعه استفاده میکنند. درصد کمی هم از چادر ایرانی و بندرت از برقع استفاده میکنند. در سایر ولایات و روستاها نیز لباس محلی(کوچی) استفاده میشود.

حجاب استایل در افغانستان بیشتر از آنکه حجاب شرعی باشد ، حجاب عرفی و سنتی است. حجاب شرعی به معنی پوشاندن بدن است (بغیر از گردی صورت و دست ها تا مچ) بطوریکه برجستگی بدن نمایان نباشد. این کاستی بطور مشهودی در استفاده از لباس های مدرن و محلی دیده میشود.

برقع یا چادری

برقع عربی شده کلمه بورک (būrk) ترکی به معنی کلاه است. بورک در لباسهای ترکان قدیم برای پوشاندن سر یا چهره بکار میرفته است. اما در افغانستان و پاکستان به چادر و روبنده خانم‌ها و بخصوص نیم چادری یا پوششی که سر تا روی سینه زنان را می‌پوشاند برقع گفته میشود. در هرمزگان نیز به روبنده های تزیینی زنان برقع گفته میشود. برقع افغانی یک چادر آبی رنگ دوتکه است که در قسمت چشم ها ، مشبک میباشد. نقاب یا روبنده این چادر در قسمت بالای سر شبیه به کلاه است. اگرچه این چادر به رنگ آبی شناخته میشود اما در رنگ های دیگر مانند سفید ، سبز و … هم تولید شده است. برخی هنرمندان با کمک هنر گلدوزی توانسته اند طرح های خلاقانه و زیبایی ازین پوشش به نمایش بگذارند.

به گفته مورخان، تاریخچه استفاده از برقع در افغانستان مشخص نیست اما گفته میشود استفاده ازین پوشش قدمت طولانی دارد. در دوره طالبان ، استفاده از آن برای زنان الزامی شد و بعد از حذف طالبان از عرصه سیاسی این کشور، الزام استفاده ازین پوشش برداشته شد اما با اینحال برخی زنان افغان هنوز از این پوشش استفاده میکنند و به گفته خودشان در این پوشش احساس امنیت میکنند. از دیدگاه اسلامی ، پوشاندن دست ها تا مچ و گردی صورت در مقابل نامحرم واجب نیست و نوع پوشش خاصی در اسلام برای زنان واجب نشده است. الزام برقع توسط طالبان موجب شده عده ای تصور کنند پوشیدن چادر در اسلام یک امر واجب است. درصورتیکه انتخاب نوع پوشش به شخص واگذار شده و تنها نکته الزامی آن است که محدوده واجب شده پوشانده شود. بنابراین با مانتو و شلوارو روسری، یا چادرهای عربی و ساده، پیراهن و روسری و … بشرطی که پوشانندگی کافی داشته باشد و از نظر عرف هر کشور ناپسند نباشد میتوان حجاب اسلامی را رعایت کرد.

گَند افغانی (gand)

گند یا firaq partug لباس محلی قوم پشتون است که بعنوان لباس ملی افغانستان شناخته میشود. گند شامل سه تکه چادر، پیراهن و شلوار است. چادر این پوشش به شکل شال بلند و یا یک روسری چهارگوشه بسیار بزرگ است که حاشیه آن مهره دوزی یا سوزن دوزی میشود. ویژگی خاص پیراهن آن است که آستین بلند، کمردار و با دامن فون میباشد که تنه لباس، لبه دامن، سر آستین و مچ شلوار متناسب با هم سوزن دوزی میشود.

اگرچه در طراحی این لباس جوانب پوشیدگی و حجاب کاملا مراعات شده است، اما این لباس بیشتر در مجالس عروسی و مهمانی ها استفاده میشود. طرح ها و رنگ های بسار شاد و متنوع و هنرهایی که در دوخت این لباس بکار میرود بخوبی نمیانگر ذوق و سلیقه بانوان افغانی است. باتوجه به اقلیم سرد و کوهستانی افغانستان، این لباس از پارچه های ضخیم مانند کتان، مخمل و یا قناویز دوخته میشود. در ولایات مختلف افغانستان، این لباس با طراحی های متفاوتی آماده میشود. مهره دوزی، شیشه کاری، سکه دوزی، زری دوزی، خامک‌دوزی، چوبک‌دوزی، پخته‌دوزی، خنجردوزی، گراف دوزی، قندهاری دوزی، ترکمن دوزی، دکمه دوزی، بلوچی دوزی، زنجیرک دوزی (برای تزیین گل‌ها استفاده می‌شود) و چکن‌دوزی هنرهایی است که در تزیین و جلوه بخشی به این لباس ها بکار میرود. به گفته خیاطان افغانی دوخت این لباس بسته به تزیینات آن، از یک هفته تا یک ماه زمان میبرد .

لباس هزارگی

هزاره ها یکی از اقوام کشور افغانستان هستند که بعد از پشتون ها، دارای بیشترین جمعیت قومیتی میباشند. لباس زنان هزاره نیز بسیار جذاب بوده و ویژگی منحصر بفرد آن استفاده از هنر سکه دوزی و استفاده از گردنبند و سربند های منحصر بفرد است. لباس هزاره مانند گند سه تکه بوده و دارای پیراهن، تنبان و چادر است. دامن فون چین دار است که با تنبان یا زیر جامه همراه است. تنبان های زیری از پارچه های ارزان مانند: چیت گلدار و دامن های رویی از پارچه های بهتر مانند مخمل یا کتان هستند و در پایین حاشیه یا تزیین دارند. پیراهن زنان تا ساق پا، یقه بسته و آستین بلند است و دارای جلیقه(وسکت) است که در دو طرف پهلو رو به پایین چاک دارد و روی دامن ها قرار می گیرد. برخی از این لباس ها چاک ندارند و به صورت گل(دایره) ساخته می شوند. اگر پیراهن از جنس ساده و گلدار نباشد، یقه را پولکدوزی میکنند.

روی جلیقه ها با هنرهای دستی انواع درخت، پرنده و خط های کج و پیچان دوخته میشود. لباس نوعروسان و جوانان دارای تزیینات ویژه ای است به نام تیقی چیغی (حمایل) که مانند حمایل تفنگ ساخته می شود با این تفاوت که در آن به جای تیر و گلوله، سکه های زرین یا اشرفی همراه با دانه های رنگارنگ دکمه جا گذاشته می شود. حمایل با سوزن به زیبایی تمام دوخته می شود. برخی مناطق هزاره نشین حمایل را با نخ های رنگارنگ روی پارچه می دوزند.

زنان هزاره کلاهی به نام سرغوچ یا سرغوت دارند که بسیار خوش دوخت و چندتکه است. کلاه دارای یک دنباله یا آویز است که وقتی آن را بر سر میگذارند، موی پشت داخل آویز قرار میگیرد.

پیکی یکی دیگر از تزیینات پوششی هزارگی است که به شکل دایره بوده و زنان آن را روی پیشانی به صورت عمودی می بندند. به این دایره که در اطراف آن منگوله های از نقره به صورت های مختلف مانند نقش درخت، بوته ی گیاه و شاخه های گل قرار دارد، تاویذک(تعویذ کوچک) هم می گویند. تعویذک مانند تعویذ دارای چهارگوش و لوزی مانند است. در هر گوش آن چند تعویذ کوچک دیگر آویزان می شود که هنگام بالا و پایین کردن سر صدای موسیقی دلنشینی می دهد.

گردن بند نقره ای که به گردن نوعروسان هزاره آویزان است طوق نام دارد و به آویزه های آن که به صورت عمودی برآن گره زده می شود جودانه گفته میشود. در آخرین ردیف جودانه ها نگین قرمز رنگی قرار دارد که هنگام تکان خوردن میدرخشد.

یک آویز دیگر هم در قسمت شقیقه دارند که بالی نامیده میشود. بالی دارای منگوله و طوق هایی است که شبیه پیکی ساخته میشود و در قسمت شقیقه عمودی آویزان میشود. قسمتی که روی پیشانی قرار میگیرد را سلسله میگویند و قسمتی که دو طرف پیشانی آویزان است بالی میگویتد. روی سلسله، پیکی قرار میگیرد.

پوشاک مدرن

همانطور که گفتیم لباس های محلی مانند گند و هزارگی در شهرهای کوچک و روستاها و در مجالس و مهمانی ها بیشتر استفاده میشود. اما در شهرهای بزرگ مانند کابل پوشش های مدرن مانند مانتو و شلوار و کت و دامن مرسوم است. این نوع پوشش معمولا در بین قشر تحصیل کرده به چشم می‌خورد.

چادر مشکی ایرانی

زنانی هم که تمایل به استفاده از چادر داشته باشند از چادر ساده ایرانی و بندرت از برقع استفاده میکنند. خصوصا در شهر هرات، چادر ساده ایرانی یک پوشش معمول زنان است.

پنجابی

لباس پنجابی یکی دیگر از لباس هایی است که در افغانستان استفاده میشود. البته این پوشش مربوط به اقوام افغان نیست و مختص کشورهای پاکستان و هند بود و توسط مهاجران بازگشته از این کشورها و فیلم‌های هندی در افغانستان رواج یافته است. این پوشش هم دارای سه تکه پیراهن، شلوار و شال میباشد.

حجاب استایل افغانستان ؛ بطورکلی پوشش در مناطق مختلف افغانستان متفاوت است و مردم هر شهر و قوم طبق رسم و رسومات خود لباس می‌پوشند. ویژگی خاص پوشش در این منطقه ترکیب پیراهن، شلوار و سرپوش های بزرگ شبیه به شال و چادر است که همگی از رنگ های شاد و تزیینات متنوع برخوردارند.